Caelum

Nagłe wycie w lesie i konsternacja? Wilk? Czy coś groźniejszego? Któryś z leśnych demonów? Dlicho? Rąbiec? A może... wilkołak? Tak, równie przeraźliwego nawoływania się nie zapomina, tak samo jak wielkie blizny spod olbrzymich pazurów nie chcą się wchłaniać i znikać. Para czerwonych ślepi zerka z cienia. Na delikatnym szepcie wiatru niesie się oblizywanie warg. Wilkołak przyspiesza w podnieceniu oddech, ofiara stoi w miejscu, jakby owładnięta paraliżem. Stwór napina mięśnie, pręży się do skoku. Jeszcze tylko ciche wypuszczenie powietrze i... bogowie, ratujcie!

Wilkołaki nie są jakąś osobną rasą, ponieważ mogą pochodzić z praktycznie każdej społeczności. Człowiek, krasnolud, niziołek, nawet elf są w tym samym stopniu narażone na atak i prawdopodobieństwo wystąpienia likantropii, co reszta. Same wilkołactwo pochodzi jeszcze z czasów I Ery i związane jest z patronem Volletem, który znany był z tego, że potrafił w dowolnym momencie przemienić się w wilka. Uczeni ani wiedzący nie mają pewności, czy była to wada genetyczna, nagła mutacja, dziedziczna zdolność polimorfii, czy też rzucony urok bądź świadome eksperymentowanie z magią. Czasami przemiana nie przechodziła zgodnie po jego myśli i niekiedy tracił zdolność zapanowania nad samym sobą. Stawał się żądną krwi bestią. Co gorsza, ofiary zazwyczaj przejmowały od niego zdolność, lecz nie mogły zapanować nad jej działaniem. Kolejni zaatakowani przenosili chorobę (jeśli można w ten sposób to ująć) na kolejnych nieszczęśników i tak w kółko aż po dziś dzień.
Przez tysiące lat zdolność niespodziewanej przemiany w bestię przechodziła różnorodne mutacje, dlatego wyróżnia się wiele poszczególnych rodzajów wilkołaków, od owianych grozą w legendach bestiach po z pozoru sympatyczne futrzaki. Nigdy nie daj się zwieść pozorom!

Drixy
Małe, futrzane stworzonka z wyglądu przypominające młode lisa. Niezwykle żwawe, przepełnione energią, często biegające oraz wspinające się bez powodu. Charakterystyczne są dla nich wielkie, krwistoczerwone oczy, kontrastujące z szarym lub ciemnym futrem. Z niewiadomego powodu kobiety zarażone wilkołactwem nie są w stanie urodzić żywego dziecka i często poronią. Wówczas rozpoczyna się mozolna transformacja martwego dziecka, powoli zaczyna obrastać futrem, kończyny i cały układ kostny zmienia swój kształt, a oczy napełniają się czerwienią. Gdy zmiana dobiegnie końca (zazwyczaj trwa od 5 do 8 tygodni) przy najbliższej pełni w powstałego futrzaka wstępuje życie. Ażeby tego uniknąć, płód należy czym prędzej spalić.
Należy uważać w przypadku spotkania takowego osobnika na swojej drodze, a szczególnie na lekko wystające z pyszczka małe kiełki. Chociaż mało który ugryziony przemienia się wówczas w wilkołaka, większość zapada na tak zwaną "wilczą gorączkę", bez odpowiedniego leczenia może okazać się nawet śmiertelna lub wywołać trwały paraliż. Objawy najwcześniej pojawiają się kilka godzin po incydencie, acz mogą również wystąpić dopiero po 3 tygodniach.